اطلاق (1)

.
اندر حکایات مدرنیته ی پارسی آورده اند که :
در سرزمین پارسیان ، در بین شاعران آزاده ی آن دیار ، شاعره ای می زیست که از سوی اهل تمیز و اهل ادبِ بی غرض و بی مرض ؛ به نام "حُــرّه" ملقب شده بود.
در آن روزگاران ، سیستم فرهنگ و آموزش و پرورشِ(!) آن سامان ، طرح جایگزینی حروف الفبا را بجای اعداد بعنوان نمرات دریافتی دانش آموزان به مرحله ی اجرا رسانده بود. 
مِن باب مثال اگر محصلی دروس خود را خوب آموخته و دریافته بود ، توسط آموزگار او حرف "خ" بر پایین صفحه ی دفترش می نشست. 
اگر خیلی خوب آموخته بود ، حرف "خ" دو بار بصورت متصل نوشته می شد : خخ
اگر خیلی خیلی خوب آموخته بود ؛ خخخ
و اگر خیلی خیلی خیلی خوب ؛ "خخخخ" بعنوان بهترین نمره ی کلاس در پایین صفحات دفتر وی می نشست.
یکی از علت های این جایگزینی یعنی اطلاق حروف الفبا بجای اعداد (بعنوان نمرات دریافتیِ دانش آموزان) از همان بدو ورود آنان به مقطع ابتدایی این بود که ذهن شاگردان به پاداش ها ، جوایز و نمرات ارقامی و اعدادی انس نگیرد و (به قول مردمان روزگاران پیش از عصر "خخخخ") آموخته نشود. اساسا در پس پرده های آموزشی و پرورشی(!) هدف از آن اطلاق این بود که ذهن و هوش کودکان در سنین نوجوانی ، جوانی و بزرگسالی نتواند قادر به درک و فهم اعداد و ارقام نجومی به پیوست و انضمام بینهایت صفر باشد.
اما این جایگزینی نه تنها ثمره ای اینچنینی نداشت بلکه نتیجه ی معکوس و نامطلوب آن موجب شده بود تا دانش آموزان بر حسب تجربیات نقل شده از سوی اولیای خود به محض دریافت حروف بجای اعداد بعنوان نمره ، بلافاصله به آموزگار خود بگویند :
خانم اجازه !؟ عدد بده
آقا اجازه !؟ عدد بده
عدد بده ، عدد بده 
روایت است که همین جملات عدیده ی "عدد بده ، عدد بده" چنان ذهن خلق را در آن روزگاران احاطه کرده بود که به پرورش و آفرینش صاحبین و مومنینِ ترانه انجامید و نمراتی نجومی به کارنامه ی درخشان شان به تعداد و اِعداد آنها اطلاق نمود...
.

.
آسیه خوئی (ایلیا) ـ 94/7/6 دوشنبه 01:20 بامداد
.

.
... ادامه دارد