مالزی از فقر تا ثروت (2)

                                                                                   همراه با دومین پسرم  ـ مرداد ماه 1394 ـ کوالالامپور

.

• قوانین بدون امضا
در جریان این کشمکش های قومی مردم مالزی با قبول ملیت بعضی از افراد چینی و هندی که در چند دهه گذشته برای استخراج منابع قلع و همچنین تولید کائوچو جذب کار در مالزی شده بودند و با حزب کمونیست هم همکاری می کردند مخالفت می کردند، ولی برای کسب استقلال و بالاخره ایجاد صلح چاره نبود که توافق کنند و تقاضای ملیت مالزی اقلیت های مهاجر را بپذیرند به شرط آن که زبان مالزی را به عنوان زبان اصلی مملکت انتخاب کرده و با آن صحبت کنند. در این جریان برادر یکی از سلطان های منطقه هم به نام عبدالرحمان که رهبر حزب اتحاد ملی جدید (UMNO) شده بود نقش بسزایی در ایجاد وحدت داشت و برای این که ۱۱ استان مختلفه را در تشکیل کشور مالزی با پایتخت کوالالامپور با هم متحد کنند، سلطان ها هم اختلافات خود را با هم کنار گذاشتند و حاضر شدند که تابع نظر نمایندگان انتخابی برای پارلمان بشوند.

در سال ۱۹۵۷ استقلال کشور مالزی به نام مردکا (Merdeka) از طرف بریتانیا مورد قبول قرار گرفت. سلطان ها که در ۹ منطقه حزب مالزی برای خود کاخ ها و زمین داشتند قرار گذاشتند که بین خود یک نفر را انتخاب کنند که تنها برای ۵ سال به عنوان پادشاه کشور مالزی در کاخ سلطنتی کوالالامپور حکومت کند و بعد از آن جای خود را به سلطان دیگری بدهد.

ابتدا سلطان ها فشار می آوردند که قوانینی که از مجلس مالزی می گذرد هنگامی قابلیت اجرایی دارد که به امضای آنها برسد و از امضای بعضی از قوانینی که منافع آنها را محدود می کرد ابا داشتند. ولی بعدها روسای دولت قوانین را بدون امضای پادشاه خود اجرا می کردند و به مرور زمان اهمیت و قدرت پادشاه و سلطان های مناطق مالزی جنبه تشریفاتی پیدا کرد و این تحول به ایجاد وحدت و قدرت حاکمیت مردمی مالزی کمک زیادی کرد.

مالزی همان طوری که در بالا ذکر شده به علت تولید بسیار بالای کائوچو و منابع قلع که حدود نیمی از مصرف جهان را تامین می کند و داشتن هوای مرطوب و باران زیاد و زمین های سبز و خرم برای تولیدات مختلف آن به خصوص برنج و روغن های گیاهی یک کشور حاصلخیز است.

قابل توجه است که هوای مرطوب و بارانی و گرم آن در خیلی از مناطق تولید برنج و خیلی از محصولات کشاورزی را سه مرتبه در سال ممکن می کند. در دهه اول سال های استقلال به علت اختلافات فراوان قومی و عدم امکان استفاده از منابع ثروت بیش از ۷۰ درصد مردم در زیر خط فقر زندگی می کردند.

با پیگیری سیاست آشتی جویانه بین همه گروه ها چه مسلمان ، چه چینی تبار و هندوتبار و رهبری مدبرانه ی آقای ماهاتی هیربن محمد با ایجاد امنیت و کسب وفاق ملی و جذب سرمایه های خارجی توانست در فاصله ۲۰ سال از یک مملکت فقیر به مملکت پیشرفته و ثروتمندی تبدیل شود و درآمد سالیانه ۱/۳ میلیارد دلار دهه اول بعد از استقلال خود را پس از این مدت به ۱۸۸ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۳ برساند که ۱۰۰ میلیارد دلار آن فقط به صادرات کشور مربوط می شود و ۸۰ درصد صادرات شامل مواد ساخته شده و آماده برای مصرف از نوع فرآورده های شیمی و پتروشیمی و دستگاه های اندازه گیری های صنعتی، علمی، الکترونی، مواد حاصله از چوب و کائوچو و روغن گیاهی و سایر مواد غذایی است. بعد از صادرات این مواد، درآمد مهم مالزی از صنعت توریسم است که در ده سال اخیر به طور چشمگیری افزایش یافته است. پس از درآمدهای صادراتی صنعت توریسم دومین درآمد مهم کشور را تشکیل می دهد.

.

.

ادامه دارد ...

.