.
در روزگاران گذشته ، یک روز ابایزید تقوی بر سر منبر خود گفت : من مجلسی می خواهم داشته باشم که در آن ، "سخن" به معنای واقعیِ کلمه جریان داشته باشد. زنی که در آن مجلس بود برخاست تا حرفی بزند. اما شیخ بلافاصله پیش از سخن گفتن زن فریاد زد : بنشین ای عورت !!
اکنون نیز همچنان در روزگار کنونی ـ بخصوص در کشورهای عقب افتاده ی جهان سوم ـ هنوز منبرهایی هستند که بر بالای آنان چنینفریادهایی زده می شود.
ما در کشوری(ایران) زندگی می کنیم که "زن" ـ این زاینده ی حیات معنوی و فکری بشر ـ حقی برای ایفای نقش خود در سطح بالایی و رویی لایه های اجتماعی ندارد و همچنان سابق باید در پس پرده های تودرتو به ایفای نقش نامرئی و پنهان خود بپردازد.
براستی چرا "زن" را با عناوین فریبکارانه ای همچون "مروارید" ، هنوز که هنوز است در اعماق دریاها نگاه می دارند ؟ مرواریدهایی که به اعتقاد اینگونه مردان ، تا ابد باید در صدف های دهان بسته ؛ محفوظ و مصون باقی بمانند !!
مردانی که حتــی در احقـــاق حقـــوق خود نه تکلیــف می دانند نه حــق را به جا می آورند ، چگـــونه می توانند شــــرمگیــــن باشند ؟؟!!
بله ، پارادایم "شرم" یکی از مؤثرترین و کارآمدترین پارادایم هاى فرهنک بشرى ست که می تواند بعنوان آنتی تزی برای پارادایم های "حق" و "تکلیف" بکار رود اما در کشور ما ـ حداقل در اکنون تا شاید چندین سال دیگر ـ هیچکدام از این سه ، نه تنها کارایی نداشته بلکه برعکس بعنوان راهکاری برای ایجاد پرده های گسترده تر و موانع بسیار بر سر راه مسیر تعالی بشری مورد سوءاستفاده قرار گرفته است.
.
.
