.
تشنه ام.
.
**
واژگون
از سقف ِ زمین ؛
ستون ِ نگاهم ، تیک می زند
نفسهای ِ شماره افتاده
در – قاب ِ دل - را
.
سبک تر از حرکت ِ شبنم
- مسخ ِ –
تماشای ِ این باغ ِ بی نام و نشان
و دیدن ِ گل بوته های ِ ترفند و نیرنگ
روی بستر ِ تذهیب
.
لبهای ِ ممهور به سکوت
رقص ِ واژگان ِ دلهای ِ خموش
لحظات ِ گنگ و ناممنون
و تملق ؛
برای ِ تسخیر ِ حس ِ تعلق
.
ساقه های خواهش و فراموشی
به سان ِ پیچکهای ِ بی پروا
نوازش می دهد ، سرانگشتانم را
موجهای ِ چین چین ِ - شک و تردید –
مُدام وول می خورند ، زیر ِ پوستم
.
حشراتی
که توهم ،
حسهای ِ ساده شان را
تبدیل به شاخکهای درنده کرده
در حال ِ هلهله و پایکوبی
آفتاب و مه ، در کنار ِ هم
طوفان ِ خیال ، در انتظار ِ موج شکن
.
واقعیتهای ِ عریان
که هرگز، در دامان ِ خیاطی ماهر
مبدل نشدند ، به تن پوشی زیبا
صدای ِ فریادهای خفته ، قلقلک می دهد گوشم را
چشمانم ، خسته و کرخت
از تماشای ِ لحظات ِ تاول زای ِ این تکرارها
.
پوچی مدام و هماره
قصور و ناتوانی
در امتداد ِ خطوط ِ سردرگم و دلگیر ِ زمین
سرازیرم
و در – مسخ ترین – لحظات ِ تپندگی
- تشنه ام - ...
.
تشنه ی صعود
مستی ِ باده ی ناب در خلاء
بیقراری ِ ماه و بوی دریا
عطر ِ ستاره و سادگی
و
سپیده ای بارانی
"فرهین رام"
.
.
