باد رقصید / موی من مشت تو را باز نمود

خانه ات را باد برد ! 
تو هنوزم نگرانِ وزشِ باد، در موی منی !؟ 
مسخِ افیونیِ افسانه ی اصحابِ کدامین غاری ؟ 
در کدامین خوابی ؟ 
خواب در چشمِ تو ویرانیِ صد طایفه است 
تشتِ رسواییِ دزدانِ امارت افتاد 
تو نگهدار ، هنوزم دو سرِ شالِ مرا !!!
...
پشتِ این پرده ی پوسیده ، تو در خوابی و من 
با همین زلفکِ ممنوعه ی خود 
نردبانی به بلندای سحر میبافم 
تا برآرم خورشید
و تو در خوابی و آب
از سرت می گذرد !!!
... 
و ندیدی هرگز 
توی جنگل ، کاج را 
شب به شب ، جای سپیدار زدند !
و نبودند پلنگان، وقتی 
که دماوندِ اساطیری را 
از کمر، دار زدند ! 
و به هر دانه برنجی که به رنج 
بر سرِ سفره ی ما آمده بود 
توی شالیزاران 
آهن و آجر و دیوار زدند !
و تو در خوابی و آب 
تشنه ی هامون شد 
خونِ زاینده برید 
و نفس های شبِ شرجیِ هور 
زیر گِل ، مدفون شد ! 
... 
خانه ات را باد برد !
تشتِ رسوایی و غارت افتاد !
تو نگهدار به چنگت ، شبِ گیسوی مرا 
تا مبادا شبِ قحطی زده ی سفره ی ما 
مشتِ خالی ترا باز کند !!!
تا مبادا که ببینند همه خوی ترا !!!
موی مرا !!!

.

.

موی من مشت تو را باز نمود / هیلا صدیقی

.