رقص سیب های سرخ

.

خوب...
بسیار خوب...
برگشتیم لیلاجان ؟؟ 
دانستی که تقدیر همیشه همین بوده ؟
و گریزی نیست از خود !
از بیابان های ناگهان !...
.
هر جا رویم زمین همین رنگی ست که بوده 
و تکلیف همان. 
جاری کردن آسمان 
با رقص سیب های سرخ 
و جاروب زمین با رودهایی که
چشمه چشمه 
از سرانگشتان بجوشد... 
.
حالا که برگشتی
برای آخرین بار 
به یادت بسپار
هرگز 
دیگر از رفتن نگویی 
که من باز هم 
پیش از تو خواهم رفت...
.
باید بمانیم
حتی اگر 
به جای سیب های سرخ آسمان
رگ های ما
زمین را تطهیر کند...
.

.
آسیه خوئی ـ 95/9/14 ـ یکشنبه 23:39

.

.