.
.
.
بزن ای بهار ، چرخی ، به کران ِ دامنم تا
بِشِکوفمش دوباره تب ِ عاشقانه ای را
ببر ای نسیم ِ رقصان ، همه عطر ِ گیسوانم
به مشام ِ کوچه هایی که گذار ِ اوست شب ها
سر ِ کوچه های یاسین ، تو اقاقی ای مؤذن !
به نماز ِ صبح ِ مستان بدهش صلای فتوا
و تو ای شمیم ِ ریحان ، نکند به وقت مستی
بربایی از لبانش ، کلمات ِ ذکر ِ دریا
به زمین بریزد از کف ، همه مهره های سبحه
و به جای آن شمارد تن ِ بندبند ِ افرا
بِسـُرایدم دو مصرع ، گِره های بندهایم ،
_همه شاخه های دستم _ به طواف کای نگارا :
« تو مِی از شکوفه داری ، تو خُم از شکوفه داری ،
تو خودت شکوفه زاری ، نکن ای شکوفه حاشا ! »
♦ ♦ ♦
پس از آنکه زنگ ناقوس ِ اقاقیای کوچه
بِنِشاند شانه شانه ، به نماز ، عاشقان را ؛
به رکوع ِعشق رفتند جناب حضرَتانش
و خلود ِ نرگسانی که به بزم می زد آوا :
به سرود ِ نرم ِ باران ، به دفادف ِ درختان
بزنید چـرخ با ما ، بزنید چـرخ با ما _
که بهـار در طواف است به دور کعبه ی عشق
حج ِ ما قبول ِ سعی ای ، که صفا به مروه بادا
.
.
ایلیـا ــــــــــــــــ اردیبهشت 1376
.
.
.
.
