.
خانم محترم و مسئول غرفه ی شماره ی 5 فقط با یک پرسشِ کوتاه گفته بود :
- : چه خدمتی از دست من برای شما برمی آید ؟
مرد گندمی با شنیدن این سئوال ، بلافاصله یکی از محصولات خود را از داخل کیف چرمی خویش بیرون آورد و در حالیکه آن را در بالای شانه ی راست خود نگهداشته بود ناگهان لحن کلامش به لحنی عامیانه تبدیل شد و فریاد زد :
- : جواب سئوال منو مث سیاستمدارا با سئوال پاسخ نده... مث بازجوها منو سئوال پیچ نکن... نور این لامپ آویزون از لبه ی سقف غرفه ت رو ننداز تو چشمام... من فقط یه تئوری پردازم... من فقط در باره ی مسائل توضیح میدم... من فقط مشکلات رو بیان نمی کنم... من راه حل هم ارائه میدم... من یک تئوریسین هستم...
سپس دست خود را پایین آورد و کالایی را که در کف دستش بود مقابل صورت خانم محترم و مسئول غرفه ی شماره ی 5 گرفت و با بیانی عامیانه تر و فریادی بلندتر پرسید :
- : تو این شامپو رو میخوای یا نه ؟ جواب بده ! تو این شامپو رو یا میخوای یا نمیخوای ، درسته ؟ اگه این شامپو رو میخوای باید سریع بگی بله میخوام و اگه نمیخوای بازم باید سریع بگی نه نمیخوام... 5 ساله که همه رو منتر خودت کردی ... نه میگی آره ، نه میگی نه ... دِ جواب بده دِ ... جواب بده لامصب ! ... بگو این شامپو رو نمیخوای ... بگو نمیام... بگو : نَـــه .. بلد نیستی بگی نه ؟ چرا همیشه میخوای به همه کمک کنی ؟ چرا ؟ مگه تو کی هستی لعنتی ؟
و بلافاصله بدون اینکه منتظر پاسخ خانم محترم و مسئول غرفه ی شماره 5 باشد و بی آنکه به پشت سرش نگاه کند ، با شتاب تمام دست خود را دوباره بالا برد و شامپو را به پشت سرش پرتاب کرد. شامپو درست در جوی آبی افتاد که پایین پای درختان جاری بود. نهر آبی که در کنار درختان تنومندِ روبروی غرفه ها قرار داشت. درختانی که سایه ای سبز و خنک بر بالای سر غرفه ها و مردمی تشکیل داده بودند که در حال رفت و آمد و خرید از غرفه های بانوان سرپرست خانواده بودند. مردمی که حالا همه ساکت و متحیر از رفتار و فریادهای مرد گندمگون ، در مقابل غرفه ی شماره 5 ایستاده و در حال تماشای حرکات متناقض این آقا با آن شخصیت و ظاهر آراسته اش بودند.
مرد گندمی بعد از پرت کردن شامپو ، کیف چرمی خود را بست و سعی کرد از لابلای جمعیت برای خود راه خروج از پارک لاله را باز کند. خانم مسئول ومحترم غرفه ی شماره ی 5 که متحیر از رفتار عجیب و سرعت عمل مرد گندمی در گفتار و کردارش ، در جای خود میخکوب شده بود به دنبال او از غرفه خارج شد و در پی او هنوز چند گامی بیشتر ندویده بود که به او رسید.
- : آقا ! ببخشید آقا ! ...
مرد گندمی ایستاد و به طرف او چرخید.
- : بله ؟!
- : ببخشید ! من اصلا قرار نیست جایی برم. اصلا قرار نیست کاری کنم. من همیشه فقط از صلح ، زیبایی ، عدل و عشق می گفتم.. اما اونا که همیشه راجع به ما با هم حرف میزنند و من همیشه صدای اونا رو می شنوم به همدیگه میگن این درخت یه درخت تاکه که باید از خوشه هاش ، حبّه های انگورش رو جدا کنیم. اگه یکی از فرزندهاشو ازش بگیریم شراب بهتری ارائه میده... من گفتگوی اونا رو می شنوم... وقتی تو خونه با خودم راه میرم و حرف میزنم صداشونو می شنوم... میگم به بچه ی من کاری نداشته باشید .. هر بلایی میخواید به سر ماها بیارید بیارید به بچه های ما کاری نداشته باشید.. شما که خودتونو با ما طرف می دونید با خود ما طرفید به بچه ها کاری نداشته باشید.. هر بلایی میخواید به سر من بیارید اما بچه ی منو نفرستید به فلسطین که با اسرائیل بجنگه... بچه ی منو شست شوی مغزی ندید ... ما جنگ نمیخوایم... میگم شما باید راه حل ارائه بدید تا این جنگ هشتاد ساله تموم بشه .. نه اینکه به ساده ترین راه و خانمان براندازترین راه که خونریزی و عصبیته فکر کنید... میگم اینقدر سنگ بر سر راه همدیگه نندازید... میگم سنگ زدن راه حل نیست...
- : خب ، اونوقت اونا چی میگن ؟
- : من صداشونو همیشه وقتی با خودم حتی فکر میکنم می شنوم... وقتی میگم به بچه ی من کاری نداشته باشید .. من که فقط همیشه از صلح و عشق و عدل و زیبایی گفتم .. چرا با گرفتن همه چیز از ما ، با فلج کردن ما ، با بستن دست و پای ما فکر می کنید می تونید همیشه راه جنگ رو به پیش ببرید ؛ ... با خودشون که حرف میزنن میشنوم که میگن : آخی .. مادره دیگه .. دلش میسوزه.. میگه با بچه ی من کاری نداشته باشید.. با خود من هر کاری دارید هر بلایی میخواید بر سر ما بیارید با خود من داشته باشید بر سر خود من بیارید به بچه م کاری نداشته باشید.. خب درست رفتار کن درست حرف بزن تا به بچه ت کاری نداشته باشن.. آقا ! اینا کی اند ؟ ببخشید ! آقا ! شما کی هستید ؟
مرد گندمی لبخندی زد و در حالیکه آرام شده بود با لحنی بسیار متین و صدایی بسیار موقرصورتش را به صورت او نزدیک تر کرد و پیش از آنکه دوباره فریاد بزند آهسته گفت :
- : من یه دیوونه ای مث خود تو هستم. یه دیوونه مث خودت.
سپس در حالیکه با سرعت از خانم محترم و مسئول غرفه ی شماره 5 دور می شد دست خود را بالا برد و کیف چرمی اش را بالای سرش گرفت و در بین جمعیت با صدای بلند فریاد زد :
- : مرگ بر مرگ. مرگ بر جنگ. مرگ بر سنگ. مرگ بر مرگ. مرگ بر جنگ. مرگ بر سنگ....
من از کنار خانم محترم و مسئول غرفه ی شماره ی 5 به طرف نهر آبی که در پایین پای درختان جاری بود رفتم. شامپوی مرد گندمی را که در کنار یک سنگ ، میان نهر ، بی حرکت بود یافتم. تمام محتوای آن را بر روی زمین ریختم. هیچ در آن نبود. نه کاغذی تا شده. نه پیامی. نه خبری. فقط عطری دل انگیز از محلول آن شامپو که تولید یک کارخانه ی وطنی بود در هوا منتشر شده بود. به غرفه ی شماره 5 برگشتم. خانم محترم و مسئول غرفه ی شماره ی 5 روی صندلی اش ، پشت میز پیشخوان نشسته بود و همانطور که با نگاهش در حال خواندن کتابی بود که در دست داشت با خود حرف می زد.
- : بسان نسیمی از روی خودم برخواهم خاست ، درها را خواهم گشود...
.
کار من به پایان رسیده بود. مشکل اتصالی سیم ها برطرف شده بود و هیچ لامپی با زدن کلید برق نمی سوخت. از غرفه که خارج می شدم پیش از خداحافظی با خانم محترم و مسئول غرفه ی شماره 5 به او که هنوز در حال گفتگو با خود و خواندن کتاب بود گفتم :
- : زیاد ناراحت نباشید. نگران نباشید. همه چیز درست می شود.
اما او همچنان نگاه بر کتاب داشت و با خود حرف می زد.
- : هر ستاره ای با موکبی از نور رو به سوی زمین دارد... موکب خورشید ، زیباتر و با شکوه تر از همه... موکب " اردوی سور آناهید "، و موکب حکما و اولیاء هرمسی، افلاطون، فلوطین، کیومرث، جاماسب، کیخسرو، بایزید، حلاج، عین القضاة، بو سعید، خرقانی و دیگران. فوج فوج فرشتگان در دایره ی دواری از نور، همه بر بالای زندان ها در طواف اند. سماع عالم ارواح... بهجت و شادمانی فرشتگان. خنیاگران عالم غیب در نغمه خوانی و رقص. جشن عروج و رهایی انسان. جشن زایش آدمی دیگر، در عالمی دیگر که بباید ساخت...
.
گمان می کردم او در حالیکه نگاه خود را به صفحه ای از کتاب دوخته است با خود حرف می زند. اما هر چه بیشتر کلامش را می شنیدم بیشتر متوجه می شدم که ...
- : ببخشید ! خانم محترم ! کار من تمام شد. خدانگهدار. اگر باز هم مشکلی برای غرفه ی تان پیش آمد حتما به مسئولین مربوطه اطلاع بدهید. البته دیگر گمان نمی کنم مسئله ای به وجود بیاید.
اینبار سرش را از روی کتاب بلند کرد و همانطور که از روی صندلی خود به آرامی بر می خاست پرسید :
- : شما کی هستید ؟ شما هم نباید فقط یک آقای برقکار باشید. شما هم فقط تکنسین برق نیستید ، درسته ؟
نگاهم را به پایین دوختم و درحالیکه از او خداحافظی می کردم دوباره تکرار کردم که همه چیز درست می شود و دیگر لازم نیست اینقدر نگران همه چیز باشید.
از غرفه خارج شدم. مسیر غرفه ی شماره ی 5 تا کیوسکِ اطلاعاتِ غرفه ها را که طی می کردم نسیمی خنک و روح بخش در فضا پیچیده بود. نور لامپ های غرفه ها درخشش خاصی به برگ درختان بخشیده بود. داشتم با خودم فکر می کردم که چگونه باید به سئوال خانم محترم و مسئول غرفه ی شماره ی 5 پاسخ می دادم. از اینکه پرسش او را بی پاسخ گذاشته بودم بسیار خوشحال بودم. شاید به همین دلیل خنکای نسیم شبانگاهی را بهتر لمس می کردم. به هیچ وجه نباید به او می گفتم نویسنده ی کتابی که در حال خواندن آن است ، من هستم :
با رمزی در دست و آتشی در دل ، حال و هوای تازه ای در سر! و راه و روش نویی در پیش ، پیش می رفتم. این رمز ، رمز خورشید و اشراق بود. تنها یک چله ! شهاب الدین ! امشب غذا می خوری و از فردا روزه خواهی بود. روزه از دنیا ! این بار افطارت نه با غروب ، بلکه با طلوع خورشید حقیقت خواهد بود.
.
پایان
