ویرگول

.
نمی خواهم شعر بخوانم
دارم صحبت می کنم.
جُدا از شعرهایی که قبلاً خوانده ام ، 
مطلبی بوده از خیلی وقت پیش
که حالا باید بگویم.
همین "باید" است که می خواهم بگویم
باید بدانید که سرِ من کنارِ این میکروفون
به حلقِ آویزِ بالای سرم وصل است
و آویز به سقف وصل است
سقف به هر چیز که بالای سرش است
و آسمان به بالای سرش.
همه چیز در پیوستگی و اتصال است
در یک "باید"
در دترمینیسمِ اصلی.
تاریخِ جبر
جامعه ی جبر
طبیعتِ جبر
همه در یک "باید"ِ اصلی ست.
همه چیز مثل اربیتال های شیمی
شیمیایی ست.
بازوی من به بازوی تو
بازوی تو به بازوی او
بازوی او به بازوی غزل
و بازوی غزل به بازوی من وصل است.
به همین ترتیب ،
همه ، همه ، همه
اربیتال هایی هستیم
که حالا با نگاهِ دهشت بارِ اتمیست ها
داریم می بینیم :

حسین
"باید" کشته می شد
عشق تو هیروشیما
"باید" شیمیایی می شد
و مقام عظیمِ "باید"
هنوز مقیم عظمتِ یک صندلی کوچک باید.

.

باید هنوز من این کلمه ها را...
همین کلمه ها که می گویم "باید هنوز من این کلمه ها را..." ،
همین "باید"ِ اصلی
چه غربتی دارد !
چه غریبانه تمام مسائلِ مشکل حل می شود !
چه مصائب عظیم که دیگر درد نخواهد داشت !
و چه خواناست تکلیفِ عشقِ مَلَکی 
که هیچوقت در خطوطِ آن به آخرین سطر نمی رسد
و آخرین نقطه گذاشته نمی شود ، 
ویرگول ،

.

.
آسیه خوئی ـ 1382/4/29 ـ از دومین مجموعه شعرم بنام "ایلیا" ـ ص 86

.

.

،

قــرآن که مهیــــن کلام خوانند آن را
گــه گـــاه ، نــه بر دوام خوانند آن را
.
بـر گِـرد پیـالـه آیتــــــی هست مقیم
کاندر همـه جـــا مـــدام خوانند آن را

.

.

هُدهُد

.

.. ««   هُُد هُد   »» ..

.

             تا دلت به لحن مرغکان  ، اسیر می شود                              ناگهان هوا    چه قدر دلپذیر می شود

.

             با تو  جمع شان به سی پرنده می رسد ، بیا                              با تو فرش آسمان چه چشمگیر می شود

.

              مرغ های حبس گشته در قفس شنیده اند                              یک پرنده از همین غزل سفیر می شود

.

              پَر زند به  پشت بام ِسبز رنگِ خانه ات                        مرغکی که  نه  فلک  بر  او    دبیـر  می شود

.

              یک کلید زیر بال های او برای صبح                                   یک کلید بر غروب غم ، بشیر می شود

.

              او تمام سعی خویش را به کار می بَرَد                                               چون         پیمبـری که با تو     هم مسیر می شود

.

              هرگز از دلیل تأخیر او نپرس  ،آه                                            هد هد است ، سر بریده بر سریر می شود

.

              از تو یک سؤال بیشتر ندارد او بگو                                             یک امیر از چه رو ، چرا حقیر می شود؟

.

              کوله پشتی اش پر است ، ویرگول آوَرَد                           آن زمان که حکم ، حصر    سی     وزیر   می شود

.

*   *    *

.

              او تویی که خواهی آمد از غبارِ هر چه راه                                  پرده ی نقاب ِ چهره ات ، حریر می شود

.

    ایلیا ـ  16/شهریور/93 ـ یکشنبه 03:30 بامداد

.

.

  هدهد   /   سفیر   /  ویرگول  

.