باران

.

.

ایستاده ای

 بی باران و بوسه

بی تپش گنجشکی در سینه

بی صدا و خاموش

دوستت دارم و یکریز می بارم

بر شوره زار چترها و کلاهها

بر عطرها و پلاکها

بر ترانه های باقیمانده در طعم خاک

بی پرنده ترین درختم

بی ستاره ترین آسمان

دوستت دارم و می بارم

بر لبان تو که آشیانه ی بوسه بود و لبخند

با یاقوت گوشواره هایت

از آن عقیق گمشده بگو

در برکه های کوچک زمین به جستجوی تو ام

آه پرنده پوش رنگین کمان من ،

گل گیسویت ماه نقره ای ،

رد ابرویت عصاره ی شب ،

به من نگاه کن

با چشمی که کمین گاه آهوان است

.

" استاد عبدالجبار کاکایی "

.

. 

.