قرصِ ماه !

.

آسمان ، باز غُرُمبیده... توهّم زده است 
او ترکّیده ، گمانش که تبسّم زده است 
باز بارانِ خیالات بَرَش داشته است
ریغِ میغ از سرِ شب بر سرِ مردم زده است
پنبه ی ابرکِ خود را زده از کلّه ی صبح
چوبِ حلّاج به حرّاجیِ انجُم زده است
خاطرش نیست که انداخته بالا یا نه !
قرصِ ماهی که دو شب پیش به طارم زده است !
.

.
"آسیه خوئی"

.

.