هُدهُد

.

تا دلت به لحن مرغکان ، اسیر می شود
ناگهان هوا چقدر دلپذیر می شود

.

با تو جمع شان به سی پرنده می رسد ، بیا
با تو فرش آسمان چه چشمگیر می شود

.

مرغ های حبس گشته در قفس شنیده اند
یک پرنده از همین غزل ، سفیر می شود

.
پَر زند به پشت بام ِ سبز رنگِ خانه ات
مرغکی که نـُه فلک بر او دبیـر می شود

.

صد سئوال زیر بال های او برای صبح
صد سئوال بر غروب غم ، بشیر می شود

.
او تمام سعی خویش را به کار می بَرَد
چون پیمبـری که با تو هم مسیر می شود

.

هرگز از دلیل تأخیر او نپرس ، آه
هدهد است ؛ سر بریده بر سریر می شود

.

از تو یک سؤال بیشتر ندارد او بگو
یک امیر از چه رو  ـ چرا ـ  حقیر می شود ؟

.

کوله ای پر از سئوال  وُ  ویرگول  آوَرَد
هر زمان سواد حاکمان ، فقیر می شود !

.

* * *

.

او تویی که خواهی آمد از غبارِِ هر چه راه
پرده ی نقاب ِ چهره ات حریر می شود

.

.

آسیه خوئی (ایلیا) ـ 16/شهریور/93 ـ یکشنبه 03:30 بامداد

.

.