.
به روی دوش دارد ، تیزترین تبرزینِ درویش
شکستن ات برایش هست خلافِ آئینِ درویش
.
به هر بتی که آید می شکند سرش را به آنی
تو را چگونه کوبد ؟ عاشقِ مذهب و دینِ درویش
.
از آن زمان برایش بت شده ای ـ خرامان ـ که چون رود
به خودپرستِ نرگس ، آب شدی و آیینه ؛ درویش !
.
ایلیا
.
.
.
تو با این رقص ، با این رقص ، با این رقص می دانی
به پیراهن چه خواهد گفت موسیقای عریانی ؟
.
درختان هم دفادف پا به پایت شورشی دارند
تو تنها آدمِ فوّاره ای در حوضِ میدانی
.
همیشه آسمان مقروض قطره های اطرافت
که با هر سجده می پاشی ، ندارد هیچ پایانی
.
و می لرزد تمام هستی ات با اوج و پایین ها
زمین رقصد چو اعرابی به زیر پای ایرانی
.
تو اکنون کعبه ای عریان شدی ، خالص ترین توحید
به تصویر آوری ، از شرق تا مغرب برقصانی
.
ایلیا
.
.
.
نشسته ای دوباره کنار آتش ، بابی ! *
بدون حرف ، بی غش ، بدون "با" ، بی "با" ، "بی"
.
مذاب ناب در مس ، طلای خالص در مس
که ریخت روی آتش ، تمامِ خود را "بابی" **
.
بلند می شود از زبانه های آتش
پرنده ای که منقار می زند بر بابی ***
.
گشوده می شود در ، به روی بال سیرنگ
و می کِشد به انگشت روی آتش : "با" ، "بی"
.
صعود کرد شولای آتشی از سیمرغ
و بانگ می زند هِی ، به : "بی" ، به : "با" ، "بی با" ، "بی" ...
.
ایلیا ـ بسطامِ شاهرود
.
پاورقی ها :
* محفف بابا
** بحر ، دریا
*** باب الابواب
.
.
.
.
ایستاده ای
بی باران و بوسه
بی تپش گنجشکی در سینه
بی صدا و خاموش
دوستت دارم و یکریز می بارم
بر شوره زار چترها و کلاهها
بر عطرها و پلاکها
بر ترانه های باقیمانده در طعم خاک
بی پرنده ترین درختم
بی ستاره ترین آسمان
دوستت دارم و می بارم
بر لبان تو که آشیانه ی بوسه بود و لبخند
با یاقوت گوشواره هایت
از آن عقیق گمشده بگو
در برکه های کوچک زمین به جستجوی تو ام
آه پرنده پوش رنگین کمان من ،
گل گیسویت ماه نقره ای ،
رد ابرویت عصاره ی شب ،
به من نگاه کن
با چشمی که کمین گاه آهوان است
.
" استاد عبدالجبار کاکایی "
.
.
.
.
.
گرهی افتاده در کارت انگار / که یکی دوبار دیگر در غروب
آب داغی ریخته باشی بر تن و بدن گربه ای سیاه
و گریخته باشی از چشم دور و بری هایت که ناگاهان همگی سُم دارند
و سه کوتوله ی تقریبا قد بلند از چار طرف نقشه ی قتل متن و مؤلفی که تویی با / یا که بدون سر
و می کشند ناز غاز و کلاغت را تا لب گودالی که
به رؤیای خودشان
حفر کرده اند خیلی درست گور تو را هم در گوشه ای از آن
که خر بخندید و [ پشت صحنه ] شد از قهقهه سست .
و این خطوط کوفی کف دست تو در همه حال
به دخترکی که در بنگال ختم می شود که تو را خیلی
دوست دارد کمی از دورتر از چشم هایش
بایستد / و تماشا کند فقط
گ های سه گانه ای را که به اسم و رسم تو حمله ورند.
نه می درد یقه ی پیرهنش را / و نه با هر چه می کوبد بر فرق سرش
از ترس اینکه بگویند شیشه ی روغن بادان ریخته
نه خنده سر می دهد آنقدر که : از تیمارستان گریخته .
- فالت حقیقتا فاله
گردوی پوک را به هنداونه هایی که زیر بغلت کاشته اند / می کارند
و ترجیح می دهی آخر شب در آینه ی دستشویی دق کنی / اصلا !
و به تختخوابی مخصوص در تیمارستان برگردی که عاشقان خیلی انگشت نما را
- برکه نمی گردم!
و به سگ های هار / زهر مار هم که نمی دهی / البته که نه !
سکوت "او" قطعا دیوانه ات می کند اما / نمی کند اما
بر می گردی به خانه که مادرت فقط شانه می کند موهای خاکستری ات را
- خاک بر سرم را ؟
و مرهم می گذارد " او " چه طور ؟ / به زخم زبان و جای دندان سگ هایی که
استخوان های تو را هم / چرا که نلیسند ؟
" بعد از این دست " من و گردن ماری که فراری می دهد سگ های هار را هم
شیشه ی الکلی آماده می کنی
و ساده می کنی کار و بار مارگیرهای جنوبی را
از رود نیل هم که نگذری
برمی آیی از پس عزراییل
این فیلم خیلی دیدنیه !
.
" علی باباچاهی "
.
.
.
یک طرّه زلف یاری افتاده مست و مدهوش بادی وزیده او را می گیردش در آغوش
.
.
به اولیــــن عبــارت که بین ما بیـــان شد
به تاب جعد رودی که مثنوی نشان شد
.
به موی پر شکنجی که آینـــه ندیده ست
وَ مهر و ماه با این شکنجه بی امان شد
.
به جهــد آمــودریا ، به موج موجِ موی اش
به زنجه مویه هایش که چشمه ای نهان شد
.
به عشق ، درّ غلتان ؛ ثبوت موج هایش
تغیّــــر درونی که طعنه بــر زمـــان شد
.
به تار تارِ مویی که رهزن است و طرّار
به طرّه ی دوتایی که بر غــم ام عیان شد
.
قبــــــول کرده ام تا همیشــــــه "اســــــم" باشد
"صفت" برای رودی که "جعـدِ" او روان شد
.
ایلیا ـ 1392/6/31 ـ 05:15 بامداد
.
.
.
.
.
واضح است که لبخند شادی ، یا بعد از پیروزی و موفقیت خود و دیگران بر لب می نشیند و یا به هنگام مشاهده ی زیبایی ها و مهربانی ها.
.
شنیده ایم شما دیر زمانی ست که دیگر هیچوقت لبخند نمی زنید. اما این را نیز شنیده ایم که اگر لب های شما به لبخندی حتی مختصر متبسم شود ، نوری بر سراسر عالم می تابد که جهنم را به بهشت تبدیل می کند.
.
بانو جان !
دیر زمانی ست که این عالم جلوه زار جهنمیان شده است.
خودتان بگویید چه کنیم که تمام عوامل دست اندر کار در دستگاه خداوند (!!!) ؛
ایمان بیاورند به ضرورتِ حیاتیِ هنگامه ی اعجازِ لبخندِ شما ؟
.
خودتان بگویید خانم !
چه کنند این جهنمیان ؟ این درماندگان و ضعیفان !!!؟ این همیشه در خسران ماندگان !!
.
.
.
دریای جستجو را بی پا و سر حبابیم دریا سری ندارد جز در ته کلاهم
.
.
بی رخصت ِ شیخ ِ خویـش ، راهی نزنیم
.
سـرباخته را ز سـر کلاهی نزنیـم
.
چون دست بشست اهرمن از دل تان
.
ما بنـده ی عشق را به شاهی نزنیـم
.
.
ایلیا ـ 92/4/9 ـ یکشنبه 17:20
.
.
.
.
.
بزن ای بهار ، چرخی ، به کران ِ دامنم تا
بِشِکوفمش دوباره تب ِ عاشقانه ای را
ببر ای نسیم ِ رقصان ، همه عطر ِ گیسوانم
به مشام ِ کوچه هایی که گذار ِ اوست شب ها
سر ِ کوچه های یاسین ، تو اقاقی ای مؤذن !
به نماز ِ صبح ِ مستان بدهش صلای فتوا
و تو ای شمیم ِ ریحان ، نکند به وقت مستی
بربایی از لبانش ، کلمات ِ ذکر ِ دریا
به زمین بریزد از کف ، همه مهره های سبحه
و به جای آن شمارد تن ِ بندبند ِ افرا
بِسـُرایدم دو مصرع ، گِره های بندهایم ،
_همه شاخه های دستم _ به طواف کای نگارا :
« تو مِی از شکوفه داری ، تو خُم از شکوفه داری ،
تو خودت شکوفه زاری ، نکن ای شکوفه حاشا ! »
♦ ♦ ♦
پس از آنکه زنگ ناقوس ِ اقاقیای کوچه
بِنِشاند شانه شانه ، به نماز ، عاشقان را ؛
به رکوع ِعشق رفتند جناب حضرَتانش
و خلود ِ نرگسانی که به بزم می زد آوا :
به سرود ِ نرم ِ باران ، به دفادف ِ درختان
بزنید چـرخ با ما ، بزنید چـرخ با ما _
که بهـار در طواف است به دور کعبه ی عشق
حج ِ ما قبول ِ سعی ای ، که صفا به مروه بادا
.
.
ایلیـا ــــــــــــــــ اردیبهشت 1376
.
.
.
.
.
.
.
دوباره می نشینم دست به زانوی رود
و باز می نویسم ، اشک فشان روی رود
.
سلام ! خدمت از ما ؛ حالِ شما ؟ حالِ ما !؟
ملالتی ندارد ، گم شده در کوی رود
.
ملال نیست زیرا فاصله ای نیست ، نیست ...
و عشق ، کِی خبر شد ؟ بی خبر آن سوی رود ؟
.
زمان نداشت معنا چون که خبر داشتیم ،
چگونه عشق باشد : قنطره بر خوی رود
.
عبور داده بودم ، پا به سلامت به رود
چگونه باز آمد ، بازِ پرستوی رود ؟
.
فرو شده ست پایم ، دست بیاور ، کمک !
کمک نمی کند کَس ، ترس دهد بوی رود
.
مگر خودم بخواهم شاه شوم ، شاهرود
که هیچ دست حتی ، وصف نشد جوی رود
.
.
ایلیا
.
.
