ویرگول ، سرِ خط ،

ویرگول ، سرِ خط ،

سلام سلام ...
من زنده ام !
من باز هم زنده ماندم !
و همچنان با نام "او" مغازله دارم
یعنی
گنبد مینا را می بینم
عطر گل مینا را می نوشم
و آواز طرب انگیز پرنده ی مینا را می شنوم
یعنی
حالِ دلم در این میناکاری ها
خوبِ خوب است.

حتا در سماعی که
از زخم های پی درپی
دچارش می شوی
و زمین و آسمان
ترانه خوان تو می شود ؛
جبرئیل
چتر بال های سفیدش را
روی سرت می گیرد
و با لب های بی حرکت می گوید :
"آرام باش".

یعنی
من لال هم نیستم ،
ویرگول ،
سرِ خط ،

آخرین مطالب
پربیننده ترین مطالب
مطالب پربحث‌تر
نویسندگان

رازینه ها

جمعه, ۲۴ بهمن ۱۳۹۳، ۰۲:۰۸ ق.ظ

.

همیشه 

گام هایت آنقدر بلند بوده است تا

                 محیط زمین ، کم بیاید

                               و در هر لحظه

                         زیر پای زمین را خالی ببینی.

همیشه

کسی از تو

           در دل آسمان دیده بانی داشته است تا

                            هر وقت های بسیاری که

                            روی زمین ، ستایش می شده ای

                                               ذرّه گی ها را ببیند.

همیشه

شوق چرخیدن کبوتران را

                  به دور جفت شان

                     از اشتیاق بی پایان زمین

                                                  به دور خورشید دیده ای.

همیشه

پیش از آنکه افراسیاب

                ستاره ای بر تشت

                  از بام آسیاب افرا ، آفرین دهد

                             پرتاب نیزه های خورشید را 

                                                      به او گفته بوده ای تا ببیند.

همیشه

این رازینه ها را

               از انتهای هر شعر تا به ابتدا

                         با پرچمی نقاشی شده از یک آهو طی کرده ای

                                                           با چشم هایی درشت که 

                                                                     عشق را درست می بیند.

                                                           

                                                              

.

.

دیدن / ذرّه گی ها / اشتیاق / خورشید / آهو / عشق / رازینه 

.

.

.

  • آسیه خوئی

نظرات  (۴)

هر که مغرب را با غروب بیامیزد
چنان که صدا از نور بریزد به دست راست
و مشرق را با عشق، 
چنان که موج از عضلات به دست چپ، 
زبان آسمانی از آن او خواهد بود.

"محمد آزرم"

پاسخ:


"کافی ست به شاعر یک کلمه بدهید تا

او شهری آرمانی و جهانی بدیع بسازد که 

در آن کلمه‌ها حادثه هایند، 

هیچ زشتی و پلشتی در آن راه ندارد.

 

ناکجا آبادی ست در تخیل شاعر که:

شهری بعد از هفت شهر عشق عطار است که به بیان در نیامد

اما همچنان در اطراف نیشابور سرگردان است و گویند روزی از بام تهران شنیده خواهد شد. 

شاعر در این شهر تنهاست، کسی صدای او را نمی‌شنود،

او اما همچنان امیدوار است که

روزی صدای این شهر به گوش دیگران برسد 

و با او در کشف و لذت غوطه‌وری در کلمات 

و خلق مفاهیمی دیگرگونه با زبان همراه شوند."


"محمد آزرم"


http://s5.picofile.com/file/8107814292/imagesalbum_ir_9_.jpg


با پسران دلم
قصه ی یوسف بگو
طعم ترنجی بچش
عشق به خوردت که رفت
چشم فلک را ببند
پرده ی شب را بکش
ما که خود انداختیم
یوسفمان را به چاه
حال که ما برده ایم
آبروی گرگ را
مثل نسیمی بیا
از خود بیدل بپرس
باد کجا می برد
برگ گل سرخ را.
از سر زلف نسیم
شاپرکی را بچین
چشم به چشمش بدوز
یوسف خود را ببین
پیرهن زخمی اش
پر شده از آه ها
یوسف گم گشته ای 
در همه ی چاه ها
با پسران دلم
قصه ی یوسف بگو
طعم ترنجی بچش
عشق به خوردت که رفت
چشم فلک را ببند
پرده ی شب را بکش


پاسخ:
سلام
ابتدا از نام خودت شروع میکنم و بعد شعری که ارسال کرده ای :
تمیزی نشد محو این نرگسستان                 ندیدن گشوده ست چشم جهان را
نرگسستان ، جهان آدمیزادگان است. اگر چشم جهان باز است نه به خاطر تمیز دادن اشیاء از یکدیگر است.
تا ناظر نباشد ، صاحبنظری نیز نخواهد بود. بنابراین باید یک "تمیز" مانند نرگس حضور داشته باشد تا ناظر بر همه چیز و همه کس باشد.

به کنعانِ هوس ، گردی ندارد یوسفِ مطلب          مگر در خود فرو رفتن کند ایجادِ چاه ، آنجا
یوسفِ مطلوب در اینجا همان عشق هوس آلود زلیخاست که البته ای بسا یوسف در درون خودِ زلیخا باشد که بیدل در مصرع دوم چنین بیان می دارد : با تأمل کردن(کندن چاه در درون خود) و با فرو رفتن در آن میتواند یوسف درون خود را کشف کند و به آن برسد.  

ز خودداری ماست محرومی ما                  برون رانده خشکی ز دریا کران
کسی که خواهان چشیدن طعم ترنج باشد برایش حلال و حرام فرق نمی کند. اما کسی که پرهیز(بیداری) و خودداری دارد محرومی را ترجیح می دهد. البته نرگسِ جان (نرگس بیدار من) ! با مصرع دوم این بیت از بیدل خیلی موافقم. چون خشکی زهدِ بیش از حد ، مایه ی فقر از بهره های بحر است. می توان قدم در دریا گذاشت بی آنکه دامنت تر* شود. بقول استاد گرانقدرمان اگر به باطن دریا رسیده باشی و اگر حقیقت اعماق دریا را یافته باشی شنا کردن را که هیچ ، حتی راه رفتن بر سطح دریا را هم بلد بوده ای :

نفس گر همه موجِ گوهر برآید               ز دست گسستن نگیرد عنان را
موج گوهر با موج دریا فرق دارد. خطوطی که بر روی مرواریدها نقش بسته موج گوهر نام دارد. موج گوهر مثل خود گوهر ثابت است. موجی ست که نمی رود و بیاید. همیشه هست. از گوهر و خودِ گوهر است. موجی ست که گسستی ندارد. قطع نمی شود و انقطاعی ندارد.

روان باش همدوش بی اختیاری            بلد گیر رفتار ریگ روان را
همانطور که ریگ روان (با تأکید بیدل بر لغت "روان" می تواند تعبیری از رود هم باشد که بی اختیار و ناگزیر از رفتن بسوی دریاست) با بی اختیاری محض به حرکت در میآید و روان می شود تو نیز مثل او بلدِ راه باش. یعنی ریگ روان را بلد راه گیر تا همدوش بی اختیاری ، روان باشی. 
ریگ روان هرگز گم نمی شود. چون به دنبال منزلی نیست به هر جا که رسید همانجا منزلی ست که مقتضای اوست. منزلی ست که بی اختیارِ دیگری یعنی نسیم ، او را به رفتار واداشته. مانند رفتار بی اختیار دانه های برف در برابر بی اختیاری نسیم. که البته بعضی آنرا به جبری دلخواه تعبیر می کنند. در هر صورت اگر چنین بی اختیار باشیم ناکام نخواهیم بود و چون اصل و مهم بی اختیاری و رفتن است شکستی هم در کار نمی باید باشد :
حسابی ست در اتفاق دو همدم              عددهاست واحد زبان و دهان را


* پ.ن : "تردامن" لغتی ست که معنای خیلی بدی دارد. نوعی توهین است. مانند گرفتن دامن یک گل که او را به تردامنی می رساند از این دامن گرفتن. در واقع وقتی یک گل شکفته می شود حسی از جنس طمع در بیننده ظاهر می شود که در اصل دامن بیننده را به چنگ می گیرد :

به خویش اگر چشم می گشودی ، چو موج دریا گره نبودی
چه سحر کرد آرزوی گوهر که غنچه کردی بهار خود را
مگر تو مثل گل شکفته نشده بودی ؟ وقتی آمدی ، چه چیزی تو را مسحور خود کرد که در آرزوی رسیدن به آن (گوهر دریا) ، دوباره مثل غنچه بسته شدی ؟
چرا سکوت کرده ای دیگر ؟ چرا ساکتی ؟!!!


بنابراین نرگس بیدار من !
با این قسمت از شعرت مخالفم :
با پسران دلم/قصه ی یوسف بگو/طعم ترنجی بچش/عشق به خوردت که رفت/چشم فلک را ببند/پرده ی شب را بکش/.



  • مغــــز مداد
  • بوی آغـوشت شنـاور در فضـا
    مژده می دادم که می آیی به ناز
    دیـده بر در دوختم ، اما دریـغ
    چشم بازم ماند و آن شـام دراز ..


    { فرخ تمیمی }


    پاسخ:

    گفتا من آن ترنجم کاندر جهان نگنجم
    گفتم به از ترنجی لیکن به دست نایی

    گفتا تو از کجایی کآشفته می‌نمایی
    گفتم منم غریبی از شهر آشنایی

    گفتا سر چه داری کز سر خبر نداری
    گفتم بر آستانت دارم سر گدایی

    گفتا به دلربایی ما را چگونه دیدی
    گفتم چو خرمنی گل در بزم دلربایی

    گفتم که بوی زلفت گمراه عالمم کرد
    گفتا اگر بدانی هم اوت رهبر آید

    گفتم که نوش لعلت ما را به آرزو کشت
    گفتا تو بندگی کن کاو بنده‌پرور آید



    با سلام شعر با پسران دلم...........از کیست؟
    پاسخ:
    سلام
    ترانه ی "با پسران دلم قصه ی یوسف بگو" سروده ی جناب محمد صالح علا ست.
    این ترانه را بارها با صدای خود ایشان در رادیو پیام شنیده ام. پنجشنبه شب ها ساعت 22 الی 2 بامداد.
    چطور مگه ؟
    ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
    شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
    <b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
    تجدید کد امنیتی