.
مرا به مزرعه ی روشنِ ستاره ببر
برای چیدنِ گل های بی شماره ببر
بگیر دستِ مرا همچو طفل و در مهتاب
به گردشِِ رمه ی ابر پاره پاره ببر
به دشتِِ آبیِ مهتاب های رؤیایی
به بالِ ابر نشان و به یک اشاره ببر
خیال کودکی ام لای لای می گوید
مرا به جنبشِ آرام گاهواره ببر
به راهِ کودکی ام سکّه ی شعف گُم شد
برای جُستن شادی مرا دوباره ببر
به موی دختر همبازی ام، بزن گُلِ ماه
برای گردنِ او طوقی از ستاره ببر
بگیر سکّه ی خورشید و ماه را از من
برای مونسِ خُردم چو گوشواره ببر
بریز برسر و رویش شکوفه ی گیلاس
مرا به شادیِ او تا کنم نظاره ببر
تنِ گداخته ام چون کویر می گوید :
مرا به بارشِ سرد و زلالِ چاره ببر
بیا سیاوش پاکی! سواره بر اسبت
مرا ز جنگلی از آتش و شراره ببر
.
.
"رضا افضلی"
.
.
