ببخش اگر گاهی می میرم

.

هراس من همه
از این قلبِ بی پرده ست 
ببخش اگر گاهی
دریچه های آن را می بندم
وقتی به آواز دُرای کلماتت 
وسعت بیابان را گم می شوم.
.
مرا ببخش اگر گاهی می میرم
اگر گاهی سکوت می کنم... 
سکته های گاه گاهِ من
همه از ترس است
نمی خواهم کوه های مقلد 
آواز وحشت زده ی قلبم را
در مسیر کاروان 
تکرار کنند وُ
کجاوه ی تو را به سنگ ها نشان دهند. 
.
مــرا ببخش اگر گاهی
همچون شتربچگان
بـه دنبـال کاروان
جا می مانم 
در بیابان..
.

.
آسیه خوئی ـ 95/9/17

.

.