اِشکِلَک (10)

.

اینهمه تضاد و تناقض بین آنچه از سوی حکومت های دینی ادعا می شود و آنچه در اعمال و کردار آنها مشاهده می شود واقعاً وحشتناک است.

در حکومت جمهوری اسلامی ایران ، حدود چهل سال است که از سوی قدرتمندانِ حکومت ، ادعاهای شگرفی همچون نوای پیچیدن باد در کوزه ای میان تهی و سرگشاده به گوش می رسد. تو گویی نه ظرفیت هر ظرفی را می شناسند و نه از آنچه که بعنوان مظروفِ خاصِ هر ظرف باید ارائه شود خبر دارند. 

آنچه که واقعیت دارد این است که با وجود اینکه همه ی آنها مدعی هستند مردم ما در دورانی زندگی می کنند که از نظر جامعِ کشورهای منطقه و ایالات آمریکا و اروپا ، به دلیل مقاومت و پایداری های مستمرشان در رسیدن کشور به استقلال و دست یافتن به اعتلا و توسعه های گسترده ی دینی ، علمی و فرهنگی زبانزد خاص و عام اند ؛ اما حتی در پنهانی ترین زوایای عملکردِ حکومت هم ، در مقابله با مردم خود ایران نیز ، تناقض ها و تضادهای آشکار و فراوانی نسبت به داعیه هاشان مشاهده می شود.

بعنوان مثال در حوزه ی قوانین جزایی و کیفری از بدو انقلاب در احکام و قوانین اجرایی برای مجازات گناهکار و بی گناه ، از قوانین و احکام فسیلیِ دوران و عهدی تبعیت می شود که مربوط به پانزده قرن گذشته و خاص مردمان آن روزگار و شرایط و اقتضائات آن زمانه بوده است. این تناقضات مایه ی شرمندگی و کسر شئونات مردمانی ست که حکومت ، علت گرایشات مذهبی و دینی آنها را فقط مختص به وقوع و وجود انقلاب اسلامی می داند و گرایشات مذهبی مردم را بعنوان مهمترین حجت برای تکذیب عقب افتادگی و عقب ماندگی کشور ایران مطرح می کند.  

. 

چگونه است آیا حکومتی که حاکمین آن برای نشان دادن پیشرفت مملکت خود از بُعد علمی ، مدام کلماتی مانند سانتریفیوژ و کیک زرد و انرژی هسته ای و ... لقلقه ی زبانشان است اما در احکام اجرایی و جزایی قوه ی قضائیه ی خود از احکام وحشیانه ای مانند حکم شلاق و تازیانه که اختصاص به دورانِ حتی پیش از مسیحیت دارد ، پیروی می کنند ؟؟!!

.

آیا این تضاد وحشتاک عظیم ، حاکی از عدم وجود تشخیص ضرورت و عدم تشخیص لزوم اقتضائات زمانه در خصوص حذف و یا تغییر احکام متحجرانه نیست ؟؟ آیا زمان آن نرسیده است که پاره ای از احکام بطور اساسی طبق مقتضیات روز حذف شود و یا تغییر یابد و بازنگری شود ؟؟!!

.

یک دانشجوی فارغ التحصیل مقطع دکترا ، عرب زمان جاهلیت و عرب دوران وحش قبایل بیابانی نیست که او را برای تأدیب به زیر شلاق و تازیانه ببرند.

یک کارگر زحمتکش که در آستانه ی قرن چهاردهم "شمسی" ، تاریکی خانه ی محقرش را بهانه و پوشش سفره ی خالیِ هر شام و شبش در مقابل دیدگان زن و فرزندانش قرار می دهد آدم بی شعوری نیست که وطن خود را با اعتراضاتِ به حق خویش در مقابل گوش های کر و چشمان کور مسئولین ، دچار مسائل امنیتی سازد. کارگری که روزی بر دست های او بوسه می زدید و امروز بر پیکر او تازیانه.

یک آهنگساز و یک فیلمساز فرهنگی و بومی ، مأمور موساد و سازمان سی آی اِی نیستند که برای بیصدا کردن شادی ساز و نوای آنها و خاموش کردن دوربین فیلم های زندگی ساز و زندگی بخش شان ، به شلاق و تازیانه و سال ها حبس محکوم شوند.   

.
.
... ادامه دارد

.

.