ویرگول ، سرِ خط ،

ویرگول ، سرِ خط ،

سلام سلام ...
من زنده ام !
من باز هم زنده ماندم !
و همچنان با نام "او" مغازله دارم
یعنی
گنبد مینا را می بینم
عطر گل مینا را می نوشم
و آواز طرب انگیز پرنده ی مینا را می شنوم
یعنی
حالِ دلم در این میناکاری ها
خوبِ خوب است.

حتا در سماعی که
از زخم های پی درپی
دچارش می شوی
و زمین و آسمان
ترانه خوان تو می شود ؛
جبرئیل
چتر بال های سفیدش را
روی سرت می گیرد
و با لب های بی حرکت می گوید :
"آرام باش".

یعنی
من لال هم نیستم ،
ویرگول ،
سرِ خط ،

آخرین مطالب
پربیننده ترین مطالب
مطالب پربحث‌تر
نویسندگان

+

دوشنبه, ۲۴ فروردين ۱۳۹۴، ۰۴:۱۲ ب.ظ

http://www.mp3fil.info/get/367c6578747c393135363437/Woodkid-i_Love_You.mp3

and

https://vimeo.com/58912692

.

تو بگو باران
مگر می شود ابرهای باردار 
پیش از زایمان 
فریاد شوق سر ندهند؟

.
تو بگو رعد
مگر می شود فرشته ها 
از ما عکس نگیرند ؟

.
تو بگو شلّیک
مگر می شود لبان ات 
به خنده نشکفد ؟
وقتی 
خیس از شانه های ابری خدا ست ؛
گیسوانم

.

.

ایلیا ـ دوشنبه ۱۵ دی ۱۳۹۳ ـ ۱۸:۱۹

.

.

.

  • آسیه خوئی

نظرات  (۷)

 سلام
 زیبا بود
قلمتان پایدار
در پناه خدا باشید
 
پاسخ:
سلام
ممنونم
انشاءالله

مرا گویی که را یی؟ من چه دانم

چنین مجنون چرایی؟  من چه دانم

مرا گویی بدین زاری که هستی؟

به عشقم چون برآیی؟  من چه دانم

منم در موج دریاهای عشقت

مرا گویی کجایی؟  من چه دانم

مرا گویی به قربانگاه جان‌ها

نمی‌ترسی که آیی؟  من چه دانم

مرا گویی اگر کشته خدایی

چه داری از خدایی؟  من چه دانم

مرا گویی چه می جویی دگر تو

ورای روشنایی؟  من چه دانم

مرا گویی تو را با این قفس چیست

اگر مرغ هوایی؟  من چه دانم

مرا راه صوابی بود گم شد

ار آن ترک ختایی من چه دانم

بلا را از خوشی نشناسم ایرا

به غایت خوش بلایی من چه دانم

شبی بربود ناگه شمس تبریز

ز من یکتا دو تایی من چه دانم

پاسخ:

دوباره واژه به واژه ترانه می بافم

برای بودن با تو بهانه می بافم

و تارهای نگاه تو را که بی همتاست

به پود خاطره ای عاشقانه می بافم

درون خانه ای از التماس دستانم

تمام شعر تو را عارفانه می بافم

دوباره قصه ی مرداب را نگو بانو...

تو فرصتی بده خود را روانه می بافم

شبیه رود بزرگی که در پی دریاست

نگاه بحر تو را بی کرانه می بافم

درخت زندگی ام ریشه کن شده اما

امید زندگی من : جوانه می بافم

اگر اراده کنی می رسم به آغوشت

درون قلب تو من آشیانه می بافم



میدانم که میخواهی همه به دریایی که دوست داری برسند

حالا وقت اش رسیده به سؤالی که هیچوقت نپرسیدم پاسخ دهی
چگونه است که وقتی نسیم فقط بر تو می وزد ،
وقتی خورشید فقط بر تو می تابد ،
وقتی ماهی ها فقط با تو حرف می زنند ،
وقتی ماه فقط به حرف های تو گوش می دهد ،
وقتی درختان فقط با تو به پرواز در می آیند
و وقتی همه ی دریاها تو را می خواهند 
همه ی ما خورشید می شویم .. ماهی می شویم .. ماه می شویم .. درخت می شویم .. دریا می شویم ... ؟
برو ولی سلامِ گرم و پرسوز چشمان مرا هم برسان
برو ولی خالصانه ترین اشک هایم را نگه میدارم تا
تمام رودها به دریایی که دوست داری برسند ... 
 
پاسخ:
وقتی همه ی قطره ها با هم باشند رود می شوند. وقتی همه ی رودها با هم باشند دریا می شوند. این آشتی کردن ها و یگانه شدنِ همه با یکدیگر ؛ یعنی دریا. 

خسته شده اند 

 از بس که یکی اوزوم

 یکی عنب

 یکی انگور صدای شان زد

 باید چند نفر بشویم

 باهم برویم تاکستان

 هر کس به زبان خودش داد بزند انگور

 تاک ها با صدای هر که رقصیدند

 زبانش بشود زبان مادری همه

 مثلا یکی خود من

 زبانم را به زبان مادری تغییر خواهم داد

 که بلد است کهنه ی جهان را عوض کند

 که می تواند ستاره ها را بگیرد زیر سینه اش

 کهکشان را شیری تر کند

 باید از مادرم بپرسم

 به جز او کدام زن چوپان مرا شیر داده است

 که هر که نی می نوازد

 برادر صدایم می کند

  صدایم می کند:

برادر!

 خسته اند ستاره ها

 از بس که یکی اولدوز

 یکی نجم

 یکی استار صدای شان زد

 بیا برویم مادر جهان را پیدا کنیم

                                             "حسن آذری"


"  زیباست

موج در موج


موهایت را می گویم

وقتی خاکی اند

در جاری ِ تنم "


پاسخ:

نگار تازه خیز من کجایی 
به چشمان سرمه ریز من کجایی
نفس بر سینه ی عاشق رسیده 
دم مردن عزیز من کجایی 
بمیرم تا تو چشم تر نبینی
شرار آه پرآذر نبینی
چنان از آتش عشقت بسوزم
که از من رنگ خاکستر نبینی
تو دوری از برم دل در برم نیست
هوای دیگری اندر سرم نیست
نگار تازه خیز من کجایی
به چشمان سرمه ریز من کجایی
نفس بر سینه ی عاشق رسیده 
دم مردن عزیز من کجایی 


دوباره تازه می شود گذشته های دورمان
پر از ترانه می شود کویر سوت و کورمان

گذشته های پر تپش وَ کوچه های پر غزل
و جاده ها در انتظار لحظه ی عبورمان

حماسه در حماسه عشق ، بین خوشه های تاک
سپیده در سپیده نور ، اگر کنی مرورمان

چه فکر می کنی تو ای همیشه در خزان؟ بگو !
که سنگ طعنه می زنی به شیشه ی غرورمان؟

شبی شکفته می شود تمام بغض های تلخ
شبی ستاره می چکد ز گریه ی صبورمان

تو باورت نمی شود ولی قسم به آفتاب
دوباره تازه می شود گذشته های دورمان !

انسیه موسویان / بهار 1374

پاسخ:
سلام 
غزل های دهه ی هفتاد رو یادته فاطمه جان ؟ هوووووو...
وَه که چه شعرهای جان دار و استخوان داری به یادگار در دفترهای یادداشتمان با دست خط خود برایمان می نوشتند :

اینجا که شعر در کف نامردمان رهاست
موعود من ! صدای تو عاشق ترین صداست

این جغدهای خفته که آواز شوم شان
در ژرفنای تیره و خاموش شب رهاست ،

باور نمی کنند که چشمان روشنت
دیری ست قبله گاه تمام ستاره هاست

من می شناسمت دل غمگین و خسته ات
با درد ، با غرور ترک خورده آشناست

آری تو آن درخت کریمی که دستهات
دیری ست آشیانه ی گرم پرنده هاست

آخر چگونه در گذر بادهای تند
استاده ای که قامت سبز تو تا خداست ؟!

من از هجوم دشنه ی شب زخم خورده ام
پس مرهم نگاه اهورایی ات کجاست ؟!

                                                               "انسیه موسویان"
                                                                   مرداد ماه 74 


نمی دانــم که یـــاری خواهــد آمــد؟

در این سرما بهاری خواهد آمـد؟

گلی خوش بو، با قلبـی پر از عشق

به این گلـدان خالی خواهد آمـد؟

نگین روشنـی بخشـی چو خورشید

به شبـهای سیاهی خواهد آمـد؟
پاسخ:

تو با کشتی فیتز کارالدو خواهی آمد

از دوردستِ آوازهای بومی

 تو با اسب زورو 

                    از میان نور و موزیک

 و حتما

 در ورای شنل بلندت

 آفتابی نهان کرده ای

 شاید هم

 از کوپه ای درجه سه پیاده شوی

 تا هیچ فرقی نداشته باشی

 با زنان فقیر و کارگر

                       که از پنبه زاران بر می گردند

 برای آمدنت داستان ها ساخته ایم.


                                                        "رســـول یونان"


 

با توام

                ای لنگر تسکین!

ای تکان های دل !

               ای آرامش ساحل!

با توام

       ای نور !

             ای منشور !

ای تمام طیف های آفتابی!

ای کبود ارغوانی!

ای بنفشابی!

با توام ای شور ! ای دلشوره ی شیرین !

با توام 

ای شادی غمگین!

با توام

         ای غم!

            غم مبهم !

ای نمی دانم !

هر چه هستی باش!

                            اما کاش...

نه جز اینم آرزویی نیست:

هر چه هستی باش!

                            اما باش!


پاسخ:


چشم ها ، پرسش بی پاسخ حیرانی ها 

 دست ها ، تشنه ی تقسیم فراوانی ها 

 

با گل زخم ، سر راه تو آذین بستیم

 داغ های دل ما جای چراغانی ها

 

حالیا ، دست کریم تو برای دل ما

 سر پناهی ست در این بی سر و سامانی ها

 

وقت آن شد که به گل حکم شکفتن بدهی

 ای سر انگشت تو آغاز گل افشانی ها

 

فصل تقسیم گل و گندم و لبخند رسید

فصل تقسیم غزل ها و غزلخوانی ها 

 

 سایه ی امن کَسـای تو مرا بر سر بس

 تا پناهم دهد از وحشت عریانی ها

 

چشم تو لایحه ی روشن آغاز بهار 
                                            

                        طرحِ  لبخنـــــدِ تو پایانِ پریشانی ها 



ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی