.
سرشار از حسِ غلیظِ بودن
از ابتدای نردبانِ درکِ خورشید
پله پله بالا بیا
به انتظار خوشه های مویز.
.
انتظاری بس شیرین
به شیوه ی انگور.
.
همه ی خوشه ها را نچین
بگذار کیسه های سفید عشق
پر از دانه های مویز شود.
پس در هر زمستان
با فنجانِ داغِ هستی
دانه دانه گرم می شوی.
.
وَه ، چه شیرین است !
جرعه جرعه به خاطر بیاوری
انتظار سبز انگور را
بر داربستِ اندیشه ی تاک
وقتی از دار
از نردبان
تو را پایین می آورند
و کیسه ی سفیدت را می گشایند.
.
.
آسیه خوئی
.
.
