تاک

.

سرشار از حسِ غلیظِ بودن

از ابتدای نردبانِ درکِ خورشید

پله پله بالا بیا

به انتظار خوشه های مویز.

.

انتظاری بس شیرین

به شیوه ی انگور.

.

همه ی خوشه ها را نچین

بگذار کیسه های سفید عشق

پر از دانه های مویز شود.

پس در هر زمستان

با فنجانِ داغِ هستی

دانه دانه گرم می شوی.

.

وَه ، چه شیرین است !

جرعه جرعه به خاطر بیاوری

انتظار سبز انگور را

بر داربستِ اندیشه ی تاک

وقتی از دار

از نردبان

تو را پایین می آورند

و کیسه ی سفیدت را می گشایند.

.

.

آسیه خوئی

.

.