.
کلمه را با کلمه ، شعر را با شعر ، اندیشه را با اندیشه ، هنر را با هنر و دانش را با دانش پاسخ گفتن ؛ نشاندهنده ی قدرت ، دارایی ، توانایی ، هوش و داناییِ یک حکومت است.
هر حکومت و دولتی که علم و هنر و اندیشه را با شلاق و زندان و اعدام پاسخ گوید در واقع در حوزه ی حکومتِ خود نه عالمی دارد ، نه هنرمندی و نه اندیشمندی.
آنچه دارد نادانی است و زور.
و اگر همچنان پابرجاست ،
این ماندگاری نشاندهنده ی آن است که این حکومت ، حکومتِ ثروت و دارایی ست !
چرا که علاوه بر زور ،
زر و تزویر نیز جزو مایملکِ پایدار اوست و دارایی او بر اساس زر و زور و تزویر است نه بر مبنای علم و هنر و اندیشه.
.
.
