محبوسِ من !
این شعر اصلا سیاسی نیست
کاملا عاشقانه ست
همه ی ما در حبسیم
و ماه را از دور می بوسیم
.
محبوس من !
ای که از داستان حبس تو در خانه ات
گوش فلک الافلاک ، کر
و نفس های ما در سینه حبس شده ست
لحظه ای از پنجره ی خانه ات
بر این خاک نظر کن :
یک چهاردیواری به وسعت یک جهان ...
.
محبوس من !
خوش به حالت که
در کنار محبوب خود حبس می کشی
اینجا
بر این خاک
نه یک بوســتانی
نه می توان از محبوب خود
بوسه ای بسِــتانی !
.
مَه بوسِ من !
خوش به حالت که
با ماهِ خود حبس می کشی
اینجا
ما بدون تو اما
در محبسی به وسعت یک جهان
ماه خود را از دور می بوسیم...
محبوسِ من ! ...
.
آسیه خوئی(ایلیا) ـ 94/2/12
.
.
