محبوسِ من !

محبوسِ من !
این شعر اصلا سیاسی نیست
کاملا عاشقانه ست
همه ی ما در حبسیم
و ماه را از دور می بوسیم

.

محبوس من !
ای که از داستان حبس تو در خانه ات
گوش فلک الافلاک ، کر 
و نفس های ما در سینه حبس شده ست
لحظه ای از پنجره ی خانه ات
بر این خاک نظر کن :
یک چهاردیواری به وسعت یک جهان ...

.

محبوس من !
خوش به حالت که
در کنار محبوب خود حبس می کشی
اینجا
بر این خاک
نه یک بوســتانی
نه می توان از محبوب خود
بوسه ای بسِــتانی !

.

مَه بوسِ من !
خوش به حالت که 
با ماهِ خود حبس می کشی
اینجا 
ما بدون تو اما
در محبسی به وسعت یک جهان
ماه خود را از دور می بوسیم...

محبوسِ من ! ...

.

آسیه خوئی(ایلیا) ـ 94/2/12

.

.