.
از وقتی خدا
به دعوت شما پایین آمد
و همه او را در چهره ی یکدیگر به راحتی دیدند ،
گفتند اگر او نباشد
چه کسی خواهد گفت که ما هستیم ؟!
.
آنها بر خوان های مکرمی که گسترانیده بودید
نشستند و هرگز برنخواستند
میهمانان ناخوانده و خداوندگاران بسیاری
که اینک از استخوان های او ارتزاق می کنند.
.
ای کاش آبروداری می کردید
و خدایی را که خلق کرده بودید
نمی کشتید.
.
خدای من نه از فربه گی شما جان می گیرد
نه از نزاری شما فرسوده می شود
خدایی که فریاد می زند :
شما هرگز نبوده اید.
.
.
آسیه خوئی ـ اردیبهشت 1381
(شعری از مجموعه ی "ایلیا" ـ ص 61 )
.
.
