اولیـــن خدا مداد بــــود

.

پس خدا به شکل صندلی ست ، می شود که روی او نشست 
این نتیجــــه را گرفت و بعـــــد ، روی دسته اش دخیــــل بست 

گاه شکل میــــز می شود ، دست تکیـــــه داده ام به او 
لحظه ای نگاه می کنم : دست من سفید تر شده ست 

شکل استکان به خود گرفت ، لب بزن نتـرس ناخدا 
من هزار مست دیده ام ، هر کدام یک خدا به دست 

اینکه او یکـــی ست یا هــــزار ، واقعـــا چــــه فـــرق می کند ؟
او درون هر چه نیست ، نیست ؛ او درون هر چه هست ، هست 

اولیـــن خدا مداد بــــود ، سر خمیــــده روی دفتــرم 
زیر تیغ یک تراشِ کُند ، چرخ شد خدای من شکست 

از چه می نویسد این قلم ؟ ، اسم این غزل چه می شود ؟
کفــــر کافـــــری ادیب یا شعـــــر شاعری خدا پرست !؟
.

.
"مریم جعفری آذرمانی"

.

.