قاصدک

نسیمی کز بن آن کاکل آیو / مرا خوشتر ز بوی سنبل آیو

.

کوچه کوچه ، شهر تا شهر آمدم ، تو رَفته بودی
پیش پا ، با آب و جـارو ، خــانـه ها را رُفتـه بودی

.

ردّ پایت تا دوکوهه بوده ، این را قاصــدک گفت
پای هر کــوه از عــروج و اوج عنقـا گفتـه بودی

.

در حروف سربی ات بر روی گونی های سنگـر
عشق را با رنگ های اُخروی "ناگفته"* بــودی

.

از همان دورانِ مشق بچّگـی ، در زنـگ انشــــاء
پای درس بی حساب از حرف ها ، آشفته بودی

.

* * *

.

آه ، اینجا گوشه ی این کنج ِ خلوت ، خـالی از "من"
وَه چه زیبـــا با خــدا مثل فــــرشتـــــه خفتــه بودی

.

آسیه خوئی

.

*ناگفتنی ها : 
عشق ؛ آنچه که به زبان نمی آید و عاشقان حقیقی در عمل نشان می دهند.

 

.

.